Widok zawartości stron
Rola mrówek w lesie
Na tej podstronie dowiesz się wielu ciekawych informacji o dr inż. Tadeuszu Podkówce i jego pasji: mrówkach leśnych.
Tadeusz Podkówka (1922-2004)
Myrmekolog, leśnik, czołowa postać wśród badaczy mrówek leśnych. Tadeusz Podkówka urodził się 1922 roku w Stojanowie (powiat Radziechowski). W wieku jedenastu lat odznaczony przez ministra spraw wewnętrznych Rzeczypospolitej medalem za ratowanie tonącego. Szkołę powszechną ukończył w Tarnopolu. Liceum matematyczno-przyrodnicze we Lwowie.
Po wojnie studiował na Wydziale Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego, doktorat z myrmekologii, czyli nauki o mrówkach. Pracę rozpoczął w Szczecinku. W wieku 26 lat został nadleśniczym w Nadleśnictwie Złocieniec. W 1956 roku został dyrektorem Rejonu Lasów Państwowych w Namysłowie. W latach 1959-1974 pełnił obowiązki Nadleśniczego Nadleśnictwa Prószków. Autor jedenastu patentów związanych z mrówkami. Opracował metodę sztucznego rozmnażania oraz zakładania kolonii mrówki ćmawej i wprowadzania do miejsc w których jej populacja wymaga wzmocnienia. Kierował Fundacją na Rzecz Ochrony Środowiska "Zachowanie Pszczół i Mrówek na Śląsku".
W czasie II wojny światowej Tadeusz Podkówka był więźniem Ostaszkowa. Z rąk NKWD ginie ojciec Tadeusza Podkówki oraz 33 członków bliższej i dalszej rodziny. Stąd Tadeusz Podkówka uczestniczył w pracach Rodziny Katyńskiej. Był m.in. współinicjatorem ustawienia opolskiego krzyża na Świętym Krzyżu w Górach Świętokrzyskich, a także inicjatorem pierwszej pielgrzymki opolan do miejsca kaźni w Ostaszkowie, Charkowie i Miednoje.
Głaz Podkówki: W Borach Niemodlińskich nieopodal Ligoty Prószkowskiej (Nadleśnictwo Prószków, oddział 160 Obrębu leśnego Prószków) na terenie uroczyska "Mrówczy las" stoi głaz upamiętniający wybitnego leśnika. Na głazie umieszczono sentencję: "Mrówki chronią las - chroń mrówki w lesie". Głaz odsłonięto 27 października 2005 roku. W uroczystości wzięły udział córki zasłużonego leśnika: Ewa i Joanna oraz gospodarz terenu, ówczesny Nadleśniczy Nadleśnictwa Prószków Lech Olczyk.
Chwilę po odsłonięciu głazu, od lewej Lech Olczyk, oraz córki Tadeusza Podkówki Ewa i Joanna
(źródło zdjęcia:http://www.nto.pl/wiadomosci/opole/art/4026813,ku-pamieci-lesnika,id,t.html, dostęp: wrzesień 2016)
Na terenie Nadleśnictwa Mannowo (Regionalna Dyrekcja Lasów Państwowych w Szczecinku) znajduje się Aleja Mrówek imienia dr inż. Tadeusza Podkówki. To największe skupisko mrowisk mrówki ćmawej w Polsce. W czerwcu 2005 posadowiono pamiątkowy głaz z napisem:
„Do mrówki się udaj, leniwcze,
Patrz na jej drogi – bądź mądry;
Nie znajdziesz u niej zwierzchnika
Ni stróża żadnego, ni pana, ….
Pamiątkowy głaz w Alei Mrówek
(źródło zdjęcia:http://zachodniopomorskie.regiopedia.pl/zdjecie/aleja-mrowek-47084,dostęp: wrzesień 2016)
Więcej o mrówkach
Gody mrówek odbywają się wysoko nad ziemią. W czasie lotu godowego który odbywa się w maju, mrówki osiągają wysokość nawet 2 kilometrów. Na tej wysokości dochodzi do kopulacji. Po kopulacji samce giną, samice powracają do mrowiska, tracą skrzydła. Samica, nazywana królową do końca swojego życia pozostaje w mrowisku, otoczona opieką robotnic. Królowa przechowuje zapas plemników w zbiorniczku nasiennym. Korzysta z tego zapasu przez osiem lat, wytwarzając zapłodnione jaja
Mrówka atletom bo jak określić istotę będącą w stanie przenieść ładunek przekraczający dwudziestokrotnie masę jej ciała. To tak, jakby sztangista podnosił ciężary znacznie przekraczającą tonę. Złoty medal olimpijski zagwarantowany.
Mrówka górnikiem bo znaczna część gniazda znajduje się pod ziemią. Robotnice budują sieć podziemnych labiryntów wynosząc na powierzchnię metry sześcienne ziemi, deponując w tunelach materię organiczną. Proces ten napowietrza i użyźnia glebę, przyspieszając procesy glebotwórcze.
Wrogowie mrówek to dziki, rzadziej borsuki a nawet lisy które potrafią rozgrzebywać mrowiska w poszukiwaniu larw owadów lub dla wygrzania się w kopcu. Dzięcioły potrafią drążyć tunele w kopcach, również je uszkadzając.
Mroczną stroną mrówek jest ich słabość do spadzi, czyli słodkiej wydzieliny produkowanej przez mszyce. Lecz tu pojawia się pewien problem, mrówki przejmują opiekę nad mszycami, chroniąc je przed ich naturalnymi wrogami, czyli drapieżnymi owadami. Mszyce z kolei same są owadami powodującymi szkody w wyniku nakłuwania roślin i wysysania soku, a także przenoszenia chorób. W ten sposób poprzez zamiłowanie do słodkiego „mszycowego nektaru" mrówki same stają się poniekąd szkodliwe. Ten przykład doskonale ilustruje jak względne jest pojęcie organizmu „szkodliwego" lub „pożytecznego".
Najnowsze aktualności
Polecane artykuły
Przyrosty roczne drewna
Przyrosty roczne drewna
Na tej podstronie dowiesz się wielu ciekawych informacji o przyrostach rocznych drzew.
Jak rośnie drzewo i skąd się biorą słoje?
Zarówno drzewa jak i wszystkie inne organizmy żywe składają się z tkanek, pełniących różne funkcje. U roślin drzewiastych tkanka twórcza – kambium, dzięki regularnym podziałom komórek jest w stanie wytwarzać tkanki stałe tj.: łyko i drewno. Jednakże aktywność kambium jest w ciągu roku wyraźnie zróżnicowana, dlatego też na przekroju poprzecznym drzewa wyraźnie widać, że struktura drewna nie jest jednolita lecz przedzielona jaśniejszymi i ciemniejszymi okręgami – są to słoje roczne.
Przekrój poprzeczny przez pień sosny (niewielki, silnie powiększony wycinek), widoczne słoje roczne, drewno wczesne i późne, oraz zróżnicowanie ich grubości – wielkości przyrostu.
Wiosną kambium tworzy tzw. drewno wczesne, zazwyczaj jest to jaśniejsza część słoja rocznego, zwłaszcza u gatunków iglastych, u gatunków liściastych pierścieniowonaczyniowych wyraźnie widać w nim szerokie naczynia, ponieważ drewno to składa się z elementów o dużej przepustowości, służących przede wszystkim do przewodzenia wody.
Natomiast drewno późne tworzy się pod koniec lata, pełni ono funkcje mechaniczne, jest zbudowane z elementów o wąskim świetle, dlatego najczęściej jest ono ciemniejsze i ta część słoja jest w wielu przypadkach węższa niż drewno wczesne.
Niestety nie zawsze widać różnicę pomiędzy drewnem wczesnym a późnym, w danym roku, czasem nawet trudno odróżnić poszczególne słoje na przekroju poprzecznym drzewa. Słabo wyróżniające się słoje przyrostu rocznego są cechą drzew liściastych o drewnie rozpierzchłonaczyniowym, są to: brzoza, lipa, olcha, grab, osika.
Jesienią wytwarzanie nowych warstw drewna przez kambium zostaje zahamowane, dlatego pomiędzy dwoma słojami rocznymi, istnieje widoczna granica, znajdująca się pomiędzy drewnem wczesnym, a drewnem późnym poprzedniego roku. Dzięki temu możemy z dosyć dużą dokładnością określić wiek drzewa metodą liczenia słojów rocznych, rozpoczynając od rdzenia w kierunku zewnętrznym. Należy jednak pamiętać, że najbardziej miarodajny wynik otrzymamy licząc słoje z odziomkowej części pnia, ponieważ drzewa każdego roku przyrastają zarówno na grubość jak i na wysokość, więc im bliżej wierzchołka, tym drzewo będzie „młodsze".
Jak szybko rosną drzewa i od czego to zależy ?
Na przestrzeni lat szerokość słojów rocznych różni się w zależności od wielu czynników, najistotniejszymi z nich są:
- Gatunek drzewa i jego cechy – niektóre gatunki drzew, np.: topola, wierzba, noszą miano szybkorosnących i w rzeczywistości mają zdolność wytwarzania szerokich słojów rocznych, a co za tym idzie, ich drewno jest miękkie i lekkie, między innymi dzięki takiemu tempu wzrostu ich wiek rębności, czyli wiek, w którym drzewostany składające się z tych gatunków mogą być użytkowane rębnie, wynosi zaledwie 40-60 lat. Natomiast gatunek taki jak cis wytwarza bardzo wąskie słoje, przez co rośnie powoli, za to jest rośliną długowieczną, żyjącą nawet ponad 1000 lat, jego drewno jest twarde, a jednocześnie giętkie i niegdyś było powszechnie stosowanie do wyrobu broni, należy pamiętać, że obecnie cis znajduje się pod ochroną, ponad to jest rośliną trującą. Dla porównania w jakim tempie przyrastają na grubość gatunki szeroko- i wąskosłoiste: topola biała, zwana Topolą Lesznowską, rosnąca do 2012 roku w miejscowości Leszno koło Warszawy, w wieku około 330 lat osiągnęła 991cm w obwodzie pnia (pomiar na wysokości 1,30m od ziemi) i była jednym z najgrubszych drzew w Polsce, podczas gdy najgrubszy cis pospolity, znajdujący się na terenie Nadleśnictwa Świerklaniec, liczy sobie około 600 lat, a obwód jego pnia na wysokości 1,30m wynosi zaledwie 214cm.
- Wiek drzewa – w poszczególnych fazach rozwoju drzewostanu drzewa wykazują zróżnicowane tempo przyrostu na grubość. W zbliżonych warunkach środowiska, przyrastające słoje są coraz szersze, aż do pewnego momentu, w którym zazwyczaj drzewo zaczyna obficiej owocować – wtedy przyrastające słoje są coraz cieńsze. Fazą w której słoje mają największą średnicę, jest faza drągowiny (ok. 35-50 lat), wtedy drzewo spowalnia swój wzrost wierzchołkowy na rzecz przyrostu na grubość.
- Warunki środowiska – drzewa, które rosną w warunkach spełniających ich wymagania glebowe, wilgotnościowe i cieplne wytwarzają szersze słoje, niż te, którym wymienione warunki nie sprzyjają. Jeżeli np.: w danym roku, lub na przestrzeni kilku lat będzie susza lub zbyt duże opady, jeżeli drzewo zostanie przygłuszone i nie otrzyma odpowiedniej ilości światła, jeżeli wystąpi gradacja szkodników owadzich, będzie to miało swoje odzwierciedlenie w szerokości słoja. W skrajnie niekorzystnych warunkach środowiska może nastąpić zjawisko „wypadania" słoja, wtedy w danym roku słój nie powstaje w ogóle. Kiedy w ciągu jednego okresu wegetacyjnego roślina kilkukrotnie wytworzy nowe ulistnienie, np.: po wiosennych, dotkliwych przymrozkach, wówczas tkanka twórcza w ciągu jednego roku może wykształcić dodatkowy słój.
Czy po drewnie można poznać gatunek drzewa z którego pochodzi ?
Każdy gatunek drzewa czy krzewu wytwarza drewno o określonych właściwościach fizycznych oraz o wyglądzie umożliwiającym określenie na przekroju poprzecznym pnia gatunek z którego pochodzi. Wystarczy trochę wprawy lub specjalny klucz do oznaczania. Poniżej kilka przykładów.
Przekrój poprzeczny przez pień sosny zwyczajnej.
Przekrój poprzeczny przez pień wiązu polnego.
Przekrój poprzeczny przez pień robinii akacjowej.
Najwięcej drzew w lesie jest okrągłych
Tak przynajmniej odpowiedź na żartobliwą zagadkę. W rzeczywistości jest to prawda jeżeli przekrój poprzeczny pnia potraktujemy w dużym przybliżeniu jako koło. W rzeczywistości jest najczęściej lekko asymetryczny, tak jak drzewo pochylone zgodnie z kierunkiem panujących wiatrów. Czasem przekrój poprzeczny, szczególnie w strefie odziomkowej (przy ziemi) może daleko odbiegać od kształtu koła.
Przekrój poprzeczny przez pień drzewa w części odziomkowej może przybierać rozmaite, czasami bardzo dziwaczne formy.
Historia drzewa zapisana w słojach
W słojach rocznych przyrostów jak w nowoczesnym rejestratorze zapisany jest zbiór danych o drzewie, tempie jego wzrostu, warunkach pogodowych i gradacjach szkodników, oraz uszkodzeniach. Trzeba tylko umieć odczytać te dane.
Na tym przekroju możemy nie tylko odczytać wiek drzewa w chwili ścięcia, ale również że było żywicowane z dwoma spałami. Można określić ile lat przed ścięciem rozpoczęto i zakończono żywicowanie.
Słoje drzew w służbie archeologii:
Obecnie przy wykorzystaniu wiedzy jaką mamy na temat drewna, możemy ustalać wiek znalezisk archeologicznych zawierających drewno, zabytków i zjawisk przyrodniczych. Dzięki temu, że słoje roczne tworzą sekwencje o różnych grubościach w zależności od warunków klimatycznych tworzy się skale dendrologiczne na podstawie próbek pobranych z wielu drzew, różnych gatunków w danym regionie i zestawiania coraz to starszych próbek można datować wszelkie znaleziska nawet na 10,5 tysiąca lat wstecz z dokładnością do roku, a czasem nawet do sezonu.