Asset Publisher
hodowla lasu
Sadzonki drzew hoduje się w szkółce leśnej „Podlas" (fot. L. Szawala)
Człowiek od zarania swojego istnienia był i nadal jest związany z otaczającą go przyrodą. W swojej działalności i rozwoju uzależniony był od jego bogactwa i różnorodności. Istotną rolę w rozwoju ludzkiej cywilizacji odgrywały lasy. Można stwierdzić, że przez tysiące lat las był prawdziwym domem człowieka. To właśnie tam człowiek znajdował pokarm, bezpieczeństwo przed wrogiem, dobre warunki do swojego rozwoju. Wraz z upływem czasu człowiek nauczył się uprawiać rośliny, udomowił wiele zwierząt i ta bezpośrednia zależność od lasu uległa znacznemu zmniejszeniu. Mimo to las był i pozostał ważnym elementem w rozwoju gospodarczym.
Stopniowy wzrost gospodarczy i zwiększanie się liczby ludności wzmaga presję społeczną na lasy i środowiska przyrodnicze, a jednocześnie rodzi coraz większe oczekiwania społeczne wobec lasów i leśnictwa. Społeczeństwo domaga się jednocześnie ochrony naturalnych walorów lasów i coraz większych ilości drewna.
Podstawowym zadaniem hodowli lasu jest zachowanie i wzbogacanie lasów istniejących (odnawianie) oraz tworzenie nowych (zalesianie), z respektowaniem warunków przyrodniczych i procesów naturalnych. Hodowla lasu obejmuje zbiór i przechowywanie nasion drzew, produkcję sadzonek na szkółkach, zakładanie oraz pielęgnację i ochronę upraw leśnych oraz drzewostanów.
Hodowla lasu korzysta z dorobku nauk przyrodniczych, m.in. klimatologii, gleboznawstwa, botaniki czy fizjologii roślin. W pracach hodowlanych leśnicy dążą do dostosowania składu gatunkowego lasu do siedliska. Dzięki temu las jest bardziej odporny na zagrożenia.
Po wycięciu fragmentu lasu obowiązkiem leśnika jest przywrócić las na to miejsce. Inicjowanie i kształtowanie młodego pokolenia lasu na gruntach leśnych nazywa się odnowieniem. Ze względu na stopień wykorzystania sił przyrody, a także wkładu pracy ludzkiej wyróżnia się odnowienie sztuczne i naturalne.
Las w trakcie przebudowy (fot. L. Olczyk)
Odnowienie sztuczne to sadzenie lub siew lasu, zawsze przy udziale człowieka, w miejscu usuniętego drzewostanu w wyniku wycinki i pozyskania drewna. Występuje ono również w miejscu lasu zniszczonego przez klęskę żywiołową – wichury, pożar. Jeżeli las sadzony jest na gruntach nieleśnych np. dotychczas użytkowanych rolniczo, to takie działanie nazywa się zalesieniem.
Naturalne odnowienie lasu to odnowienie lasu powstające w miejscu dotychczasowego, usuniętego lasu, wykorzystujące głównie siły natury. Przebiega samorzutnie, samosiewem lub z odnowienia odroślowego, zwykle bez lub tylko z niewielkim udziałem człowieka. Działalność człowieka w tym procesie ograniczać się może do przygotowania gleby pod obsiew nasion, w przypadku odrośli człowiek stara się wyprowadzić jeden, główny pęd (prowadnik) stopniowo usuwając konkurentów.
Las, jeśli nie powstał w sposób naturalny, jest sadzony przez leśników. Sadzonki hoduje się w szkółce leśnej. Nasiona tam wysiane zbierane są w najlepszych, wyselekcjonowanych drzewostanach, dzięki czemu siewki są wysokiej jakości, charakteryzują się szybszym wzrostem, odpornością na szkodniki i warunki środowiska. Każdy materiał nasienny wysiany w szkółce ma udokumentowane pochodzenie. Wyhodowane w szkółce sadzonki służą do odnowienia planowanych wyrębów oraz zalesiania gruntów porolnych. Nasze sadzonki rosną nie tylko na terenie Nadleśnictwa Prószków, ale również w innych jednostkach organizacyjnych Lasów Państwowych jak i w lasach prywatnych, tworząc naturalne piękno naszego krajobrazu.
Szkółka leśna „Podlas" znajduje się w Leśnictwie Przysiecz. Jest podzielona na 3 kwatery, w których znajdują się jednoroczne siewki i wielolatki. Dzięki sadzonkom ze szkółki istnieje ciągłość produkcji leśnej, zakładane uprawy leśne są wielogatunkowe, najwyższej jakości i dostosowane do lokalnych warunków siedliskowych.
Oprócz zapewnienia materiału sadzeniowego na potrzeby odnowienia lasu i zalesień, co jest zasadą zrównoważonej trwałości lasu, nasza szkółka leśna pełni jeszcze jedną bardzo ważną rolę – edukacji leśnej społeczeństwa. Można tutaj obserwować proces produkcji szkółkarskiej, dowiedzieć się jak wykonywane są siewy, co to jest szkółkowanie, jak wyglądają zabiegi ochronne, nawadnianie drzewek i ich pielęgnacja. Miejsce to jest również świetną bazą dydaktyczną, ze względu na swe bogactwo gatunkowe drzew leśnych, co sprzyja łatwej i przyjemnej nauce ich rozpoznawania.
Na szkółce leśnej z łatwością dostrzega się specyfikę pracy leśnika, która często jest zależna od kaprysów pogody, a fakt ten uzmysławia jak wiele pracy i wysiłku należy włożyć w odnowienie lasu.
Nadleśnictwo Prószków prowadzi gospodarkę leśną w oparciu o Plan Urządzenia Lasu sporządzony na okres od 1 stycznia 2015 r. do 31 grudnia 2024 r. i zatwierdzony przez Ministra Środowiska.
Zadania gospodarcze na lata 2015-2024:
I. Pielęgnowanie lasu na powierzchni nie mniejszej niż:
a) pielęgnowanie zainwentaryzowanych upraw – 1047,77 ha,
b) pielęgnowanie zainwentaryzowanych młodników – 1398,18 ha.
II. Zadania dotyczące zalesień i odnowień:
a) zalesienia gruntów przeznaczonych do zalesienia – 0,00 ha,
b) odnowienie halizn, płazowin i zrębów – 105,49 ha,
c) orientacyjna powierzchnia odnowień drzewostanów przewidzianych do użytkowania rębnego – 1718,80 ha, w tym zrębami zupełnymi 383,29 ha,
d) orientacyjna powierzchnia podsadzeń i dolesień – 3,12 ha,
e) orientacyjna powierzchnia poprawek i uzupełnień – 5,63 ha,
f) orientacyjna powierzchnia wprowadzania podszytów – 0,00 ha,
g) orientacyjna powierzchnia melioracji – 1730,59 ha, w tym wodnych – 0,00 ha,
Asset Publisher
Asset Publisher
Przyrosty roczne drewna
Przyrosty roczne drewna
Na tej podstronie dowiesz się wielu ciekawych informacji o przyrostach rocznych drzew.
Jak rośnie drzewo i skąd się biorą słoje?
Zarówno drzewa jak i wszystkie inne organizmy żywe składają się z tkanek, pełniących różne funkcje. U roślin drzewiastych tkanka twórcza – kambium, dzięki regularnym podziałom komórek jest w stanie wytwarzać tkanki stałe tj.: łyko i drewno. Jednakże aktywność kambium jest w ciągu roku wyraźnie zróżnicowana, dlatego też na przekroju poprzecznym drzewa wyraźnie widać, że struktura drewna nie jest jednolita lecz przedzielona jaśniejszymi i ciemniejszymi okręgami – są to słoje roczne.
Przekrój poprzeczny przez pień sosny (niewielki, silnie powiększony wycinek), widoczne słoje roczne, drewno wczesne i późne, oraz zróżnicowanie ich grubości – wielkości przyrostu.
Wiosną kambium tworzy tzw. drewno wczesne, zazwyczaj jest to jaśniejsza część słoja rocznego, zwłaszcza u gatunków iglastych, u gatunków liściastych pierścieniowonaczyniowych wyraźnie widać w nim szerokie naczynia, ponieważ drewno to składa się z elementów o dużej przepustowości, służących przede wszystkim do przewodzenia wody.
Natomiast drewno późne tworzy się pod koniec lata, pełni ono funkcje mechaniczne, jest zbudowane z elementów o wąskim świetle, dlatego najczęściej jest ono ciemniejsze i ta część słoja jest w wielu przypadkach węższa niż drewno wczesne.
Niestety nie zawsze widać różnicę pomiędzy drewnem wczesnym a późnym, w danym roku, czasem nawet trudno odróżnić poszczególne słoje na przekroju poprzecznym drzewa. Słabo wyróżniające się słoje przyrostu rocznego są cechą drzew liściastych o drewnie rozpierzchłonaczyniowym, są to: brzoza, lipa, olcha, grab, osika.
Jesienią wytwarzanie nowych warstw drewna przez kambium zostaje zahamowane, dlatego pomiędzy dwoma słojami rocznymi, istnieje widoczna granica, znajdująca się pomiędzy drewnem wczesnym, a drewnem późnym poprzedniego roku. Dzięki temu możemy z dosyć dużą dokładnością określić wiek drzewa metodą liczenia słojów rocznych, rozpoczynając od rdzenia w kierunku zewnętrznym. Należy jednak pamiętać, że najbardziej miarodajny wynik otrzymamy licząc słoje z odziomkowej części pnia, ponieważ drzewa każdego roku przyrastają zarówno na grubość jak i na wysokość, więc im bliżej wierzchołka, tym drzewo będzie „młodsze".
Jak szybko rosną drzewa i od czego to zależy ?
Na przestrzeni lat szerokość słojów rocznych różni się w zależności od wielu czynników, najistotniejszymi z nich są:
- Gatunek drzewa i jego cechy – niektóre gatunki drzew, np.: topola, wierzba, noszą miano szybkorosnących i w rzeczywistości mają zdolność wytwarzania szerokich słojów rocznych, a co za tym idzie, ich drewno jest miękkie i lekkie, między innymi dzięki takiemu tempu wzrostu ich wiek rębności, czyli wiek, w którym drzewostany składające się z tych gatunków mogą być użytkowane rębnie, wynosi zaledwie 40-60 lat. Natomiast gatunek taki jak cis wytwarza bardzo wąskie słoje, przez co rośnie powoli, za to jest rośliną długowieczną, żyjącą nawet ponad 1000 lat, jego drewno jest twarde, a jednocześnie giętkie i niegdyś było powszechnie stosowanie do wyrobu broni, należy pamiętać, że obecnie cis znajduje się pod ochroną, ponad to jest rośliną trującą. Dla porównania w jakim tempie przyrastają na grubość gatunki szeroko- i wąskosłoiste: topola biała, zwana Topolą Lesznowską, rosnąca do 2012 roku w miejscowości Leszno koło Warszawy, w wieku około 330 lat osiągnęła 991cm w obwodzie pnia (pomiar na wysokości 1,30m od ziemi) i była jednym z najgrubszych drzew w Polsce, podczas gdy najgrubszy cis pospolity, znajdujący się na terenie Nadleśnictwa Świerklaniec, liczy sobie około 600 lat, a obwód jego pnia na wysokości 1,30m wynosi zaledwie 214cm.
- Wiek drzewa – w poszczególnych fazach rozwoju drzewostanu drzewa wykazują zróżnicowane tempo przyrostu na grubość. W zbliżonych warunkach środowiska, przyrastające słoje są coraz szersze, aż do pewnego momentu, w którym zazwyczaj drzewo zaczyna obficiej owocować – wtedy przyrastające słoje są coraz cieńsze. Fazą w której słoje mają największą średnicę, jest faza drągowiny (ok. 35-50 lat), wtedy drzewo spowalnia swój wzrost wierzchołkowy na rzecz przyrostu na grubość.
- Warunki środowiska – drzewa, które rosną w warunkach spełniających ich wymagania glebowe, wilgotnościowe i cieplne wytwarzają szersze słoje, niż te, którym wymienione warunki nie sprzyjają. Jeżeli np.: w danym roku, lub na przestrzeni kilku lat będzie susza lub zbyt duże opady, jeżeli drzewo zostanie przygłuszone i nie otrzyma odpowiedniej ilości światła, jeżeli wystąpi gradacja szkodników owadzich, będzie to miało swoje odzwierciedlenie w szerokości słoja. W skrajnie niekorzystnych warunkach środowiska może nastąpić zjawisko „wypadania" słoja, wtedy w danym roku słój nie powstaje w ogóle. Kiedy w ciągu jednego okresu wegetacyjnego roślina kilkukrotnie wytworzy nowe ulistnienie, np.: po wiosennych, dotkliwych przymrozkach, wówczas tkanka twórcza w ciągu jednego roku może wykształcić dodatkowy słój.
Czy po drewnie można poznać gatunek drzewa z którego pochodzi ?
Każdy gatunek drzewa czy krzewu wytwarza drewno o określonych właściwościach fizycznych oraz o wyglądzie umożliwiającym określenie na przekroju poprzecznym pnia gatunek z którego pochodzi. Wystarczy trochę wprawy lub specjalny klucz do oznaczania. Poniżej kilka przykładów.
Przekrój poprzeczny przez pień sosny zwyczajnej.
Przekrój poprzeczny przez pień wiązu polnego.
Przekrój poprzeczny przez pień robinii akacjowej.
Najwięcej drzew w lesie jest okrągłych
Tak przynajmniej odpowiedź na żartobliwą zagadkę. W rzeczywistości jest to prawda jeżeli przekrój poprzeczny pnia potraktujemy w dużym przybliżeniu jako koło. W rzeczywistości jest najczęściej lekko asymetryczny, tak jak drzewo pochylone zgodnie z kierunkiem panujących wiatrów. Czasem przekrój poprzeczny, szczególnie w strefie odziomkowej (przy ziemi) może daleko odbiegać od kształtu koła.
Przekrój poprzeczny przez pień drzewa w części odziomkowej może przybierać rozmaite, czasami bardzo dziwaczne formy.
Historia drzewa zapisana w słojach
W słojach rocznych przyrostów jak w nowoczesnym rejestratorze zapisany jest zbiór danych o drzewie, tempie jego wzrostu, warunkach pogodowych i gradacjach szkodników, oraz uszkodzeniach. Trzeba tylko umieć odczytać te dane.
Na tym przekroju możemy nie tylko odczytać wiek drzewa w chwili ścięcia, ale również że było żywicowane z dwoma spałami. Można określić ile lat przed ścięciem rozpoczęto i zakończono żywicowanie.
Słoje drzew w służbie archeologii:
Obecnie przy wykorzystaniu wiedzy jaką mamy na temat drewna, możemy ustalać wiek znalezisk archeologicznych zawierających drewno, zabytków i zjawisk przyrodniczych. Dzięki temu, że słoje roczne tworzą sekwencje o różnych grubościach w zależności od warunków klimatycznych tworzy się skale dendrologiczne na podstawie próbek pobranych z wielu drzew, różnych gatunków w danym regionie i zestawiania coraz to starszych próbek można datować wszelkie znaleziska nawet na 10,5 tysiąca lat wstecz z dokładnością do roku, a czasem nawet do sezonu.